In de etalage: Annemiek Wintjes

Vanaf maart 2025 is er in de etalage het schilderij Ranonkel aanbidders te zien van Annemiek Wintjes.

Bij aanvang (februari 2023) van het doek, had ik mij als doel gesteld de manier van werken die een voorafgaande reeks tekeningen kenmerkten, te laten terugkomen op een doek in olieverf.
Na wat kleine proefdoekjes begon ik op een groter doek een onvoltooid portret (Laura) over te schilderen. Opzet, grote gebaren, spiralen links- en rechtsom, plantaardige vormen (Acanthus), lichte kleurstelling, van acrylverf naar olieverf. Eén oog liet zich niet overschilderen.

Voor de derde keer het boek Ranonkel, de geschiedenis van een verzelving van Jacques Hamelink gelezen. Mij weer verwonderd over de talloze (religieuze) symbolen en onderliggende betekenissen van het verhaal. Een vast onderdeel is de beschrijving van de personages naar een natuurlijke toestand waarin het plantaardig bewind aan de macht is en de natuur zich wreekt op de ontaarde mens.
Ik neig steeds vaker of openlijker, in mijn werk het verhalende aspect naar voren te laten komen. Wat is er nu verschenen? Wat is er te zien? Vele menselijke gestalten (figuren), niet uitgesproken mannelijk of vrouwelijk. In een opgaande beweging lijken ze bezig met elkaar, in een zelfde doel gevangen? Geen strijd of liefkozing, wel een soort worsteling?
In het boek Ranonkel verandert de stad in een bos (deel 2 destructie= reorganisatie). De bewoners van de stad ontdoen zich van kleding en klimmen hoog in de takken van de buiten proporties gegroeide Ranonkel. Ranonkel-aanbidders worden zij genoemd. Is het een paradijselijke samenleving in de boomtoppen? Of een verwijzing naar de hangende tuinen van het goddeloze Babylon? Er blijft in mijn doek hoe dan ook een apocalyptische sfeer hangen. Het is duidelijk dat ik beïnvloed ben door de schilderijen van Jeroen Bosch en werk van bijvoorbeeld Correggio (de Hemelvaart in de koepel van de dom van Parma, uit 1526).
Het oog verscholen in de massa, in de ontstane plantaardige structuur, kijkt de toeschouwer aan als het Alziend oog van God.

Misschien geeft het totaalbeeld een gevoel van onrust en chaos? Is het begrip oneindigheid, een cyclisch doorgaand proces, aanwezig?